Diamput, Sepatuku Ilang ndhuk Mejid

Dening: Suparto Brata

Diamput! Sepatuku ilang ndhuk mejid. Iki gara-gara sholat Jumat ndhuk mejid enyar cedhake kantorku. Diamput, ejik enyar wis nggawa korban! Cik nemene!
Ngene critane. Dina Jumat, aku telat mlebu kantor. Nggelani, esuk-esuk udan! Lagek musime ancene.
Rada daksrantekna mendhane gremis, cik gak nemen-nemen kebes. Jumat hare! Aku pengin sembahyang ndhuk mejid enyar cedhak kantor. Nganyeri. Mulakna klambiku mlebu kantor ojok sampek kebes.
“Ran! Koën diteleki Pak Darji! Kaet maeng! Cepet ngadhepa!”
“Ook, pancet aé, Pak Ganda iku! Isuk-isuk wis gègèran!”
“Lho, gak guyon aku! Gak pecaya, mranaa tah!”
“Ran! Mrenea, Ran!” swarane Pak Darji saka kamare. Temen, gak guyon Pak Ganda esuk iki.
Mboktalah! Masiya jenengku Yadiran, ojok banter-banter apaa ngundang ngono. Sing gak ngreti lak dikira ngundang ‘jaran!’. Diamput, kepalaku sitok iki! Telat pisan aé katene dioring-oring!
“Koën wis tau lunga ndhuk nggone Borobudhur, Ran?”
“Empun, Pak! Tapine riyin, sik sekolah dhasar nika.” Soal apa maneh, iki, Rèk? Cik nylemete! Perkara telat thik macem-macem! Gak papa, srengeni juragan wis lumrah, wong ancene aku pegawe celik, rak iya? Tapi kathik nyebut-nyebut Borobudhur iku, lé, katene yok apa? Kemalan temen Pak Darji iku!
“Koën gak kepengin, tah, mrana maneh? Bareng wis dipugar iki jare bagus, Ran! Gelem melok aku, Koën?”
“Lho, niki kantor ajenge piknik, ngoten, tah?”
“Piknik gondhulmu! Koën iku lo, dakjak nyang Borobudhur! Gelem, tah? Aku katene nyang Munthilan. Jipe ngglondhang. Kancanana, ya!”
“Nggih. Kapan brangkate?”
“Dhiluk engkas. Mari kantor. Langsung aé.”
Mari kantor? Langsung? Lak gak jumatan? Wah, sholat nganyari mejid worung. Borobudhur luwih menjila.
Munthilan iku nggone maratuwane juragan.
“Sakeluwarga, tah, Pak?”
“Jane arek-arek ya prei. Tapi wong iki perlune ming sethithik! Lan kesusu. Dadi ya kene wong loro dhewe wae. Aku botuh kanca lan sopir serepan!”
É, talah! Ngono tah? Ancene botuh sopir kathik muter-muter. Kepalaku iki ancen gak duwe sopir khusus. Mulakna lek katene lunga ndhuk luwar kota, ngajak pegawene sing bisa nyopir. Biyasane Cak Kadir. Tapi wektune iki wonge lagek mantu. Terang gak isok diajak. Aku oleh kethuk!
Pengin ancene nyang Borobudhur. Cuma, katene mrana dhewe iku thik ngayane. Sajege kerja iki rasane mamang lunga adoh-adoh ngono! Sangu cupet! Padha hal wis dakrewangi kerja lembur, lho! Botuh iki rasane ana aé! Dioyak cumak ketok buntute. Mulakna mompung ana sing ngajak dolin ndhuk Borobudhur gratis, kathik sing ngajak kepala kantore dhewe, ‘ayo’ ngono aé.
Sayange gak sida nganyari jumatan ndhuk mejid enyar! Tapi Gusti Allah lak maklum, tah, la apa Yadiran ngilangna kesempatan iki. Borobudhur-é, gak cedhek iku mono! Sholat Jumat ndhuk mejid enyar isok Jumat ngarep maneh! Ésik akeh Jumat-Jumat sing katene teka.
“Lèk gelem, moliha dhesik njopuk salin. Rencanaku sampek Senen kaet balik molih.” Ngono Pak Darji notugna ngomong.
“Yok napa?! Mantuk riyin, tah, kula niki?”
Mbok, ndadak ngene iki sing gak kuwat! Tapine ancene kepala kantor esik enom. Kongkon mbarek duwe karep dadakan ngono iku ya wis biyasa!
Diamput! Ila-ilane katene weruh Borobudhur sepisan maneh! Gremis ngene dilabuhi sepedhahmontoran molih! Ya kebes. Gak papa, mengko balik nyang kantor numpak becak! Langsung aku kandha mbarek Bu Dhe sing dakpondhoki apa perluku molih esuk, kebes. Mbarek tata-tata sandhangan, blesek-blesek mlebu tas rangsel. Sepatu teles. Ganti sepatu simpenan sing esik enyar. Kate nyang luwar kota, harene! Cepetan aé, mergane Pak Darji mau nyusu-nyusu.
Prasaku wis cepet! Becak dakkon mbandhang aé, gak kathik dakenyang. Sik meksa ketilapan! Tekan kantor, gak notut! Kantor wis totup. Diamput! O, iya, sé, Jumat! Tutupe jam sewelas.
“Pak Darji nggih kondur?” takonku mbarek Dul, penjaga kantor. Sik nyapu ngresiki kantor areke.
“O, enggih! Sampiyan kèn tengga mriki dhesik. Anu. Murugi setrine. Dijak pisan teng luwar kota, turene wau.”
Oh, brubah pikiran. Maeng omonge ijen aé!
Diamput! Tiwas kesusu-susu! Omahe juraganku adoh, Rèk, saka kantor! Sing wedok dorung tata-tata! Isok jam siji lagek teka ndhuk kantor!
Nalikane iku aku krungu takhrim. Maca ayat suci ndhuk mejid enyar cedhak kantor. Eling, aku! Iya! Sholat dhesik lak isa! Perlu Rèk, iku! Suwara ayat suci iku ngéthik-éthik ati, koyok ngawe-awe nyeluk aku kon sembahyang!
“Tétip rangsel, nggih, Wak Dul! Kula katene kesah teng mejid riyin. Jumatan!”
Udan dhong terang. Dadi gak kathik mlayu-mlayu. Gak kuwatir kebes maneh. Cumak, sepatuku enyar, mlangkahku kudu pélih-pélih. Dalane jembrot, jemeke nggelani hare. Eman, Rèk, sepatu sik enyar!
Lha iku! Marine sholat, sepatuku ilang! Diamput! Dakteleki mumet gak nemu! Nggelakna! Gak kira ketlesut, lali nggonku ndeleh. Jelas dicolong mbarek tangan jahil, nggrathil, melikan duweke liyan! Diamput! Sepatu enyar, hare, Rèèèkk!! Diamput-oput-oput!
Sidane balik ndhuk kantor, nyèkèr! Getun aku! Lah apa aku maeng kathik ketarik ayat suci barang?! Kathik mampir sholat! Wis genah katene nyang luwar kota, lak pantes sé gak sholat Jumat! Gusti Allah lak maklum-a lek gak disowani Yadiran sakjumatan aé!
“Lho! Saweg mawon Pak Darji mongkur! Rangsel sampiyan pun katut teng jipe. Anu, sing setri wau nyuwun ditumbaske oleh-oleh pelem teng Peken Gentheng! Anake kalih dibeta sedaya. Mengke mriki melih ngampiri sampiyan!” ujare Dul, penjaga kantor.
“Beneran! Kula nyambut kendharakane! Sepatu kula ical teng mejid. Ajenge mendhet sepatu riyin teng griya!” omongku ndhesek. Kesusu. Lha mongsok katene ndhuk Borobudhur nyèkèr aé, Rèk?!
Yamahane Wak Dul dakgawa molih. Ngebut aé. Balapan mbarek sing ndhuk nggone Pasar Gentheng. Wis gak udan maneh, dadi gak kuwatir kebes.
“Lho, Ran! Dorung budhal, Koën, Nak?”
“Dereng, Dhé. Mendhet sepatu! Sepatu kula amblas teng mejid!”
“Lhé, yok apa sé? Mongsok ngguk mesjid ana maling?”
“Nggih saged mawon, Dhé. Wong nalika sholat jemaah sandhal sepatu kedah dicopot teng luwar mejid. Sandhal ting blesar kathah, sepatu kula sing paling bagus. Nggih dicolong kalih tiyang jahat. Lare nggrathil!”
“Mongsok ngguk mejid ana wong jahat…?”
Aah! Kesuwen! Sepatu elek sing kebes mau dakenggo maneh, sret-sret, cepetan . Aku balik nyengklak Yamahane Wak Dul. Werrr!! Buaaanter! Gak preduli rodha mburi nyiprat kabeh ndhuk geger! Sampek ndhuk kantor, jip dorung ketok! Lega! Èh, engatase telek gratisan lunga ndhuk Borobudhur aé, ambegane ngos-ngosan kaya ndhas sepur ireng langsir! Yamaha langsung mlebu plataran kantor! Srrooogg!! Langsung dakoperna mbarek Wak Dul! Areke nyengir!
“O-alaah, sampiyan niku! Pun disosul mriki niki wau. Sareng kula beja sampiyan mendhet sepatu wangsul, langsung Pak Darji murugi sampiyan teng griyane awak sampiyan. Kesusu selak siyang, turene! Selak awan, ngoten criyose sing estri mboten kanti.”
É-alah! Thik apese awakku dina iki!
“Ngga sakniki kula terke mantuk pisan! Kajenge nututi!” omonge Wak Dul sing nunggu kantor. “Kalih dene kula nggih perlu sepedhahmontore, kesah Pandhegiling!”
“Nggih, pun, ngga!” wangsulanku setuju, mbarek nyengklak ngguk mburine Dul sing wis nyetarter Yamahane. Wong Pandhegiling mbarek omahku jurusane padha ngidule saka kantorku. Ya tepak-tepak aé.
“Lhé! Sampiyan sing nyetir! Mongsok ngretos kula griya sampiyan?!”
Ook! Gombal!
Tekan ngomah dipapag mbarek Bu Dhé. “Oo, semalakathak! Pak Darwi maeng ngampiri awak pena mrene, Nak Ran! Kepalamu iku, lho! Dakbejani koën gak ana omah, terus warah lek awak pena ditinggal aé, gak sida melok. Terus katene langsung budhal ndhuk luwar kota aé. Koën worung dijak! Moring-moring Pak Darwi maeng! Katene brangkat isuk-isuk, ndadakna sampek setengah loro esik nguthek ndhuk njero kutha aé!”
Wah, diamput!
Ngono iku critane! Gara-gara katene oleh gratisan telik Borobudhur, sepatu enyar ilang ndhuk mejid! Worung pisan nontok Borobudhur! Diamput gak ilok-ilok!
Esuke, Sabtu, gak enak aku gak mlebu kantor. Apa alasane? Mbarek maneh katene lah apa ndhekem ndhuk omah? Mulakna aku mlebu kantor koyok biyasane!
Totuk kantor, mlebu ruwangan kerja, Pak Ganda menthelengi aku! Pancet aé, Pak Ganda iku, guyone! Ketoke srengen, tapine ngenyek. Aku dipendeliki tapine gak disapa! Ook, koyok lodrug Markesa aé! Marakna aku salah tingkah aé!
“Napaa, Pak? Diteleki Pak Darji melih, tah, kula?” ujarku ngimbangi guyone.
“Sik, tah! Koën iku esik orip?!” takone mbarek ngulu idu. Cleguk, kalamenjinge obah-obah. Esik mentheleng, gak ngguyu, gak mesem. Malah semu mendelik.
“Mbok-alah! Pak Ganda iki, gak enak nemen guyone! Wong genah obah, omong, ambune kringet kecut ngene dianggep gak orip! Ampun ngoten napaa, Paaak-pak! Ambakna dadi kepala makili Pak Darji lagek sedina aé, wis ngono, Rèk, sumbunge!”
“Lho, yok apa, sé?! Kantor iki geger, Ran! Dakkira koën ya katut matek! Koën wingi lak melu Pak Darji luwar kota, tah? Esuk iki mau aku nampa telpun saka pulisi Nganjuk. Jare jipe kantor kene ringsek tabrakan mbarek trek gandheng ndhuk Wilangan! Penumpange matek kabeh! Siji aé gak ana sing orip! Pak Darji sekeluwarga! Termasuk awakmu! Ana tas rangsel nganggo jenengmu, jare pulisi ndhuk telpun mau! Yok apa, sé, iki? Arek-arek sakniki dakkerahna, ngabari keluwargane Pak Darji mbarek menyang omah pondhokanmu…..!”
“Yok napa?! Ah, ampun guyon, ah! Leres tah, jipe Pak Darji kecelakakan?!”
“Sumpah, Ran! Koën iku esik orip temen, tah….?!”
Sanalika aku eling nggonku misuh-misuh merga sepatuku ilang ndhuk mejid. Diamput! Gara-gara mejid enyar! Sakniki gak diamput-diamputan maneh! Jelas, Gusti Allah Mahaagung! Gak gelem digothangi sowane Yadiran sakjumatan aé! Luwih pinter ngatur lelakon! Sakniki aku ngreti maknane suwara ayat suci sing ngawe-awe aku wingi. Lan maknane sepatu enyar ilang! Ya anguran sepatu enyar ilang timbangane nyawa! Wis! Gak isok misuh diamput-diamputan maneh aku! Sepatu ilang ya babahna, pokok nyawaku esik cemanthel ndhuk ati! Diamp….! Anu, syukurlah Alhamdulillah!
***
Jaya Baya, 2 Oktober 1983

Posted in: Artikelku